اتوبیوگرافی‌های زنان در ایران معاصر، کتابیست مختصر و مفید که چند نتیجه‌گیری کوتاه و کلی هم دارد. اول این که به واسطه فرهنگ حجاب، رازپوشی و مرزکشی بین اندرونی و بیرونی در ایران متداول است و همین مسئله نگذاشته ژانر ادبی اتوبیوگرافی یا زندگینامه خودنوشت خیلی پابگیرد. دوم این که زنان حق سخن‌راندن در عرصه عمومی نداشته‌اند چه برسد به رونمایی از خصوصی‌ترین بخش‌های زندگانیشان. سوم این که خاطرات تاج‌السلطنه تنها نمونه واقعی زندگی‌نامه خودنوشت در میان زنان ایرانی است.  شاید فروغ فرخزاد تنها زن دیگری باشد که به واسطه ویژگی‌های مدرن شخصیتش در اشعار خود اشارات مستقیمی به زندگی شخصی خودش دارد.